zondag - 24/02/1918

9° schrift, p.935-936
Afbeeldingen

1. een heel regiment Nieuw-Zeelanders

Van Walleghem beschrijft hier het vertrek van de Nieuw-Zeelandse Divisie uit Belgisch Vlaanderen. Wat hij niet beschrijft is de laatste ‘daad’ van de Nieuw-Zeelanders voor vertrek: de executie van Victor Spencer die ochtend om 6u40 en zijn daaropvolgende begrafenis op The Huts Cemetery. Victor Spencer, van maori afkomst, was de laatste van vijf executies in de Nieuw-Zeelandse divisie. Spencer was te jong toen hij zich voor dienst had gemeld , maar bleek wel in Gallipoli wel een goede soldaat te zijn. Zijn  geluk keerde toen hij op 10 juli 1916 bij Armentiers door een granaat werd opgeblazen. Hij werd in het hospitaal behandeld voor shell shock en verklaarde dat sinds de explosie zijn zenuwen het helemaal hadden begeven. Nadat hij een eerste maal deserteerde, werd hij tot negen maanden dwangarbeid veroordeeld… om daarna terug de rangen te vervoegen. In augustus 1917 deserteerde hij een tweede keer om onderdak te vinden bij een Franse vrouw met twee kinderen. Pas op 2 januari 1918 werd hij er opgepakt. In september 2000 werd hem en de vier andere Nieuw-Zeelandse geëxecuteerden van de Eerste Wereldoorlog postuum gratie verleend.

Na het vertrek van de Nieuw-Zeelandse divisie voor Staple en Renescure zou er alleen nog een Nieuw-Zeelandse ‘entrenching battalion’ bij Ieper aanwezig zijn.

 

Foto 1: Victor Spencer

Foto 2: In Flanders Fields Museum: de ‘wakahuia’ van Victor Spencer met zijn levensbeschrijving en de officiële postume gratieverlening

Foto 3: het graf van Victor Spencer in The Huts Cemetery, Dikkebus